Een frisse neus halen in Nieuw Zeeland

Inmiddels zijn onze handen weer in staat te typen, na een hete douche met voorafgaand een heerlijk heet bubbelbad. Ze waren volledig opgezwollen door de kou die onze lichamen toch al lang niet meer gewend waren. Vanochtend half 8 werden we opgehaald met de bus om te worden afgezet aan de start van de Tongariro Alpine Crossing van 18,5 km lang; een hike van 6 tot 8 uur. Toen we wegreden begon het net te miezeren, máár verzekerde de chauffeuse: ‘achter de wolken schijnt de zon; zo begon de dag gisteren ook’. Bij het uitstappen uit de bus werd onze kleding gecheckt: hadden we goed schoeisel en was onze kleding wel warm genoeg. Ja, het kon daar boven wel wat kouder worden en we moesten af en toe door wat smeltwater lopen… Daar gingen we dan vol goede moed; het regende nog steeds, máár daar zou toch wel snel een einde aan komen? Het eerste stuk was prachtig langs een heerlijk kabbelend beekje, de wind met regen kwam wel van links en al snel waren onze broeken doorweekt; ons bovenlijf was goed waterproof gekleed. Na dit stuk kwamen we bij ‘the Devils staircase’; een flink stukje traplopen, waarvan je inderdaad niet verwacht deze aan te treffen in de hemel. Hier er daar zagen we wat sneeuw op de bergen verschijnen en toen we de krater na de helse trappen gingen doorkruizen, mochten we zelfs door wat sneeuw heenlopen! Maar toen… de wind haalde aan en de regen nam niet af en we hadden een erg steile hike (dalen en stijgen) te maken op de ‘Red Crater Ridge’. Uitkijken waar je loopt, je evenwicht proberen te bewaren, de linkerhelft van je gezicht gevoelloos door de kou, ijskoude handen, een doorweekte broek en schoenen, niet meer dan een paar meter zicht, maar wat een uitdaging :D! Na de glijdende afdaling door mul zand en steentjes mochten we flink wat kilometers door de sneeuw afleggen, met soms enorme witte dieptes naast je. Na een paar uur kwam dan eindelijk de hut om te lunchen in zicht, waar we ons probeerden op te warmen, maar eigenlijk alleen maar kouder werden door het stilzitten. Nog maar 1,5 uur te gaan; nog steeds geen zonnig weer, maar wel het einde in zicht! Half onderkoeld, maar zeker voldaan en toch wel een beetje trots dat we deze hike getrotseerd hebben onder deze barre weersomstandigheden stapten we weer in de bus om half 4 ’s middags.

Dit is Nieuw Zeeland, maar wat we ook al mochten mee maken is heerlijke zonneschijn, maar dan wel in de luwte van de camper; waar we nu mee rondcruisen. Afgelopen zondag werden we van het vliegveld (Auckland, Noordereiland) opgehaald door onze Kiwi-vrienden die we in China al 2 keer hadden ontmoet. Een erg leuk weerzien en we werden super gastvrij onthaald! Maandag eind van de middag haalden we de camper op en begonnen we met het verkennen van dit prachtige land! Het voelt een klein beetje als thuiskomen met alle koetjes in de wei, de vele etenswaren die verkrijgbaar zijn en het zelf bereiden van ons maaltje; heerlijk! Over een week gaat het nog meer als ‘thuis’ voelen, want dan komt een stukje thuis naar ons toe: papa en mama van Dorsten komen er aan! We hebben er erg veel zin in; samen gaan we het Zuider Eiland verkennen!

Voor Nieuw Zeeland hadden we nog 3 dagen Sydney, wat ook zeker de moeite waard was. Daar konden we alvast een beetje wennen aan het frisse weer en de Westerse wereld. Bij aankomst op het vliegveld wordt je nu ineens niet van alle kanten bestormd of je misschien transport of een accommodatie zoekt; ook wel weer even lekker… Voordat we in Sydney aankwamen hebben we Jakarta nog 1,5 dag verkend (meer dan genoeg :)) en daarvoor hadden we nog een week Bali. We hebben weer lekker op de scooter rondgereden in de bergen in het Noorden van Bali en afgesloten met een paar laatste dagen strand in het Zuiden. Het is nu echt super om weer frisse (dennenbomen) lucht in te ademen, zonder al te veel uitlaatgassen en te genieten van de mooie schepping hier!

Ondersteunend beeldmateriaal is te bekijken via: http://picasaweb.google.nl/psgroenvandorsten/Blog8Okt2010BaliSydneyNZ?authkey=Gv1sRgCJfqkLeF_7CmKw&feat=directlink

Een frisse groet en tot de volgende keer! Willem en Paulien